«کوبه» عرصه‌ای آزاد برای اندیشیدن دربارهٔ معماری ایران است که ممکن است گستره‌ای بسیار وسیع داشته باشد: از تاریخ و تئوری معماری گرفته تا وضعیت آموزش معماری و معماری‌کردن در حال حاضر ایران.
بنا نیست «کوبه» درها را به روی خود ببندد، با کسی قهر کند و از واقعیت گریزان باشد. به‌همین دلیل، آن‌هایی که در این فضا گردِ هم خواهند آمد دیدگاه‌های متنوع و متکثری دارند. همراهان این عرصه چه استاد باشند چه دانشجو، از دغدغه‌هایشان می‌نویسند و تمام تلاش آن‌ها این است تا در عرصه‌ای پویا، فضایی گفت‌و‌گو‌محور را شکل دهند.
در این راه احتمالاً بسیاری از آنان که به نحوی در دانشگاه تهران با ‌رشتهٔ «مطالعات معماری ایران» ارتباط داشته‌اند ما را یاری خواهند کرد. البته این به‌هیچ‌روی بدان ‌معنا نخواهد بود که همراهان این جمع قرار است محدود و منحصر به دانشگاه تهرانی‌ها بماند. نیز «کوبه» مُلک استادها، دانشجویان یا حتّی منسوب به گروهی خاص نیست؛ اگرچه ممکن است بخش عمدهٔ آن را نوشته‌های آنان قوام دهد.
قالب و شیوۀ نگارش در «کوبه» محدود نخواهد بود. با این‌حال، اندک ملاحظاتی را در نوشتارهای این عرصه لحاظ خواهیم کرد. سعی خواهیم کرد در فضایی علمی و دور از خیال‌پردازی‌ها و شاعرانگی‌های مرسوم در پرداختن به معماری ایران و نیز جدای از مناسبات و جزم‌اندیشی‌ها و مصلحت‌اندیشی‌های خنثای استاد-شاگردی،‌ جستارها، یادداشت‌ها، گزارش‌ها و مصاحبه‌هایی را انتشار دهیم که بتواند به‌راستی برای خوانندگان این عرصه مفید باشد؛ نوشته‌هایی که اگرچه لزوماً به‌معنای رایج «پژوهشی» نیستند، دست‌کم می‌توانند باب بحث و سوالات جدی‌تر را دربارۀ معماری ایران بگشایند. حتّی ممکن است گاه در این عرصه مواد خامی برای پژوهش نیز فراهم شود؛ چنان‌که قصد داریم گفت‌و‌گوهای هدف‌مند یا صورت مکتوب سمینارهای علمی‌ای را که در دانشگاه برگزار می‌کنیم در این فضا انتشار دهیم.

شاید در این راه موفق شویم یا شاید چنین نشود. با این‌حال، حتّی اگر توفیق نیابیم نیز دست‌کم به‌این دلخوش خواهیم ماند که بخت خویش را آزموده‌ایم.