?«توجه! توجه! ما محققین برجسته و زحمت‌کش، بندر ناشناخته و کاملاً گمنامِ کنگ را کشف کرده‌ایم و بدین‌وسیله از سایر محققینی که پس از کشف این بندر، قصد پژوهش درباره‌اش را دارند خواهشمندیم دست نگه دارند. پیشاپیش اعلام می‌کنیم که تمام محققین دانشگاهی که قصد تحقیق روی این بندر با ظرفیت‌های دانشگاهی را دارند لمپن هستند و ضمناً اعلام می‌داریم که در مسابقهٔ معماری آینده‌مان در بستر بندر کنگ، کسی حق ندارد به تحقیقی جز تحقیق ما دربارهٔ این بندر استناد کند وگرنه مردود است. حق انحصاری تحقیق روی این بندر الی‌الابد برای ماست و زنده باد ما پژوهشگران برجسته!»?
اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد، نه؟ ولی این تقریباً همان چیزی است که در صفحهٔ اینستاگرام مجلهٔ «هنرِ معماری» چندی پیش منتشر شد. کامنت‌های اعتراضی قابل انتظار بود ولی اصلاً نمی‌شد انتظار داشت که این مجله در حرکتی بدیع، مدتی پس از فروکش کردن اعتراض‌ها تمامی کامنت‌های اعتراض‌آمیز را از آن پُست حذف کند.
عجیب نیست که برای موضوع تحقیقمان ارزش قائل باشیم، ولی عجیب است که اگر کسی دیگر بخواهد در موضوع تحقیقمان کار پژوهشی دیگری کند، انواع توهین و تهمت‌ها را نثارش کنیم. چرا اصلاً تحقیق می‌شود؟ برای تبیین موضوعی جدید؟ گسترش علم؟ معلوم ساختن مجهولات؟ آگاهی‌بخشی؟ … یا به هم زدن اسم و رسمی که هر روز در سایهٔ آن ارضا شویم و به همین خاطر اگر کسی بخواهد وارد موضوع تحقیقمان شود باید به او فحش بدهیم تا رویش کم شود؟!
عجیب‌تر این که تمام «آگاهی و دانش ما از بندر تاریخی کنگ» را مدیون تلاش‌های خود می‌دانند؛ انگارنه‌انگار که اگر خرده‌تحقیقات پژوهشگران گمنام‌تر را هم کنار بگذاریم، سیمای کنگ را سال‌ها پیش‌تر در سکانس‌های «ناخدا خورشید» دیده‌ایم. جالب است: جریانی که خود را رادیکال و مبارز علیه جریان‌های فاسد علمی معرفی می‌کند و از «اجحاف‌های مسابقات معماری» و «لمپنیسم دانشگاهی» به ستوه می‌آید، می‌تواند در انحصارطلبی گوی سبقت از همان جریان‌ها برباید.
دانش‌آموخته دکتری معماری دانشگاه علم و صنعت
