عرصه‌ای آزاد برای اندیشیدن دربارهٔ معماری ایران
پرده اول: از خندق تا خیابان (1310-1301) در سال‌های آغازین قرن 14 شمسی تهران شهری دارای حصار و خندق بود؛ حصاری هشت‌ضلعی که دوازده دروازه داشت. دروازه دولت و یوسف‌آباد (بهجت‌آباد)، دروازه‌های شمالی آن بودند. در بیرون از این محدوده
بیش از صد سال از نوشتن تاریخ معماری سرزمین‌های اسلامی می‌گذرد. از بدو ظهور این رشته در اروپای غربی از دل باستان‌شناسی و تاریخ هنر تا به امروز متون متعددی در توصیف و تحلیل معماری این سرزمین‌ها تحت عنوان معماری
توجه به شاهکارهای معماری باعث نابودی بافت تاریخی در ایران شده است. شاید این جمله کمی به دور از انصاف باشد اما برای اندیشیدن درباره آنچه در صد سال گذشته در فضای دانشگاهی و دست‌اندرکاران میراث فرهنگی کشور رخ داده
بازنشر از فصلنامه علمی ترویجی دریچه، شماره ۸، ۱۴۰۱ روزانه بسیاری از مردم در شهرها از بوستان‌ها و باغ‌های عمومی بازدید می‌کنند و در دوردست‌ها مناظری چون کوه و جنگل را می‌بینند. نهادهای گوناگون مسئول حفظ این فضاها و میراث
اگر خیابان لاله‌زار و فضاهایی که در آن وجود داشت را پیام‌آور مدرنیته‌ی شهری در ایران بدانیم، در کنار تئاتر و سینما، پاساژها نیز حضور پررنگی در این خیابان داشتند. شاید بتوان پاساژ را در پیوند با پرسه‌زنی که خود
پیش‌درآمد در همین ابتدای جستار لازم است منظور از عشق مشخص شود. تعبیر لوک فری[1] از عشق در آثار خود که این متن بازتابی از آن‌ها است، ازدواج مبتنی بر انتخاب آزاد از طریق و به‌خاطر شکوفایی عشق است.[2] فری
در جنوب ایران گونه‌ای از بناها هستند که بنگله[1] نامیده می‌شوند. بنگله را خانه‌ای کم‌ارتفاع که فقط یک طبقه یا در برخی موارد دارای اتاق‌هایی در پشت بام هستند تعریف کرده‌اند، یا خانه‌های یک‌طبقه‌ای که اتاق زیرشیروانی دارند. در اصل
تاریخ‌نگاران و پژوهشگران معماری ایران تاکنون به روش‌های گوناگون بناهای تاریخی را بررسیده‌اند؛ گاه به صورت سبکی یا دوره‌ای و گاه از دریچه کارکردی و به تفکیک بنا. اما دسته‌ای از بناها در اکثر این پژوهش‌ها مغفول مانده، گویی پژوهشگران
پس از فروپاشی حکومت قراخانی توسط علاءالدین محمد خوارزم‌شاه بخشی از سرزمین‌های تحت سلطۀ آن‌ها به دست قراختاییان و بخشی به خوارزم‌شاهیان واگذار شد. پس از حملۀ مغول نیز ماوراءالنهر بیش از آن‌که تحت سلطۀ ایلخانان قرار گیرد تحت فرمانروایی