عرصه‌ای آزاد برای اندیشیدن دربارهٔ معماری ایران
پژوهش پیرامون نسبت مدرنیته و معماری و شهرسازی در اصفهان معاصر، حوزه‌ای مطالعاتی است که در جریان نوپای تاریخ‌نگاری میراث معماری و شهری مدرن و معاصر ایران، سهمی ناچیز دارد. به‌جز میراث صنعتی شهر و به‌طور خاص، صنایع نساجی که
بازنشر از یادداشت نگارنده در شمارۀ نهم-تابستان و پاییز 1401 ه.ش- نشریۀ علمی – ترویجی دریچه به صاحب‌امتیازی انجمن علمی دانشجویی معماری دانشگاه تهران، ص. 95 – 99 (همراه با دخل و تصرف نگارشی برای انتشار در رسانۀ کوبه) از
در جریان معماری و شهرسازی مدرن و معاصر ایران، دو دستۀ «ناساخته‌ها» و «ناگفته‌ها»1، پروژه‌هایی مهم امّا کمتر توجه شده توسط محققان تاریخ معماری و شهر است؛ «ناساخته‌ها» منظور طرح‌هایی است که از سوی معماران داخلی و خارجی ارائه می‌شود
-روایت اوّل – شنبه ۰۳.اردیبهشت‌ماه.۱۴۰۱ ه.ش، رسانه ملّی در بخش‌های خبری خود ویژه‌برنامه‌ای به مناسبت روز معمار در حدود یک دقیقه و سی‌ثانیه پخش می‌کند1. محوریت این گفت‌وگو دنبال کردن چرایی نابسامانی سیمای امروز شهرهای ما و ارائه راهکارهایی برای
شهری که در مسلخ ناکارآمدی روزبه‌روز جان می‌دهد. لباس جعلی بر تن «اهواز» پروژه «میدان دانشگاه» اهواز نماینده‌ای از نگاه مسموم و ویرانگر شهری است. بازنشر از نوشته نگارنده در صفحه «پیامِ میراث» روزنامه سراسری «پیامِ ما» یکشنبه ۱۳.شهریورماه.۱۴۰۱ ه.ش،
در مرکز کشور، با فاصله یک خیابان از مرکز استان اصفهان، شهرستانی کمتر شناخته‌شده واقع است که افراد محلّی آن را به رسم قدیم، «سِدِه» می‌نامند و به طور رسمی و کشوری، نام «خمینی‌شهر» را بر آن نهاده‌اند و البته،
برای مقدمه، اصفهان نیاز به توصیف ندارد! همین بس که از روی نشان‌دادن زیبایی و شکوهش، در ادبیات و زبان عامیانه آن را «نصف‌جهان» می‌خوانند و هم‌ردیفش را در ایران و جهان انگشت‌شمار می‌یابند. احتمالاً اگر به اصفهان آمده باشید،