عرصهای آزاد برای اندیشیدن دربارهٔ معماری ایران
«معماری تا کجا می تواند به پیش رود؟!»؛ یک رویکرد خود انتقادی معماری به عنوان یک دیسیپلین فرهنگی در این سالیان طولانی، همواره مسیر پر فراز و نشیبی را طی کرده است. زمانی زمین خورده، دوباره بلند شده و به
وقتی در معماری از پیتر آیزنمن و پیتر زومتور صحبت می شود گویی دو قطب همنام آهنربا را میخواهیم به یکدیگر نزدیک کنیم، نتیجه آن که یکدیگر را پس میزنند! هر دو معمارانی قابل احترام هستند و خدمات ارزندهای به
پروژه ی آراونا پیشنهادی است برای معضل مسکن در شیلی و پروژه ی وودز برای بازتولید شهر جنگزدهی سارایوو. در پروژهی مسکن اجتماعی آراونا نگاه اصلی به بودجهی اقتصادی مردم است. و او می گوید شاید مردم نتوانند یک خانهی
حتما تابهحال با اصطلاح «معماری انسان دوستانه»[1] مواجهشدهاید و بارها در وبسایت ها و فضای مجازی آن را خواندهاید؛ در واقع این اصطلاح به ترویج ایدهی معماریکردن برای مردم اشاره دارد و صرفاً پروژههایی را سزاوار حوزهی معماری میداند که